Campagnedagboek deel 2

Campagnedagboek:

5,5. Vijf komma vijf. Hoe meer ik probeer me in te beelden hoe ik zou reageren als één van mijn dochters met zo’n punten naar huis komt, hoe vervelender ik het begin te vinden. Gelukkig zijn mijn twee oogappels nog maar zes en vier en is dat voorlopig nog even niet aan de orde. Toch kan ik me nu al goed voorstellen dat het die rapport-dag ten huize Smeyers geen feest zal zijn.

Moeders laten slechte rapporten niet passeren. Ze stellen vragen zoals “Hoe komt dat?”, “Heb je wel hard genoeg je best gedaan?” en “Moet ik dan echt altijd alles controleren?”. Met daarbovenop een weekendje gsm-verbod (zo gaat dat bij de jeugd van tegenwoordig) of andere drastisch sanctionerende maatregelen. En natuurlijk nog ’s moeders meest afkeurende blik om het misprijzen van soortgelijk schools gedrag te benadrukken. "Ik ben niet boos, ik ben teleurgesteld". 

Maar wat moet ik dan doen met de score die ik in De Standaard van zaterdag 29 maart zelf kreeg? Ook wie deze kwaliteitskrant dit weekend niet op de ontbijttafel kreeg, heeft intussen al begrepen hoe laat het daar is. Inderdaad:  5,5 op 10. De (strenge) schoolmeester in kwestie gunt me enkele complimentjes over mijn engagement in dossiers over asiel en migratie. Hij of zij  noemt me zelfs een jong talent in N-VA middens. Waarvoor dank. Maar mijn activiteit en dus ook mijn score zou flink achteruit gegaan zijn sinds ik in Aalst OCMW-voorzitter geworden ben.

Ik ga niet zeuren. Op school valt er ook niet te twijfelen aan het verdict van de leraar, en in het voetbal heeft de scheidsrechter al-tijd gelijk. Het is niet aan mij om het oordeel van de redactie van de Standaard in twijfel te trekken. Hoegenaamd niet zelfs. Ik kan me zelfs vinden in het woordje uitleg dat ze in de krant schrijven. Het is inderdaad zo dat het bij momenten een beetje zoeken is naar de juiste verdeling van het werk in Brussel en dat in Aalst. En dat het engagement bij het OCMW in mijn thuishaven daarbij net iets zwaarder durft te wegen.

Omdat ik in het OCMW dingen kan realiseren. Omdat ik daar mijn stempel en die van mijn partij kan doordrukken. Omdat ik er voor een aantal uitdagingen sta, die vandaag moeten en zullen aangepakt worden. Omdat de Aalsterse u en ik nood hebben aan een correct sociaal beleid. Ik kan u trouwens melden dat er in de Keyserlycke Stede één en ander aan het veranderen is en dat we in amper één jaar tijd al een aantal flinke stappen in de goeie richting hebben gezet.

Wil dat nu zeggen dat ik mijn werk in Brussel mag en kan laten verwateren? Hoegenaamd niet. Het tegendeel is waar. De vooruitgang en verandering die we met onze ploeg in Aalst realiseren, motiveren mij nog veel meer om ook hogerop dezelfde resultaten te boeken. Om ook daar hard op het sociale gaspedaal te drukken en aan een rechtvaardig en correct beleid te werken. Laat die 5,5 daarom een momentopname zijn. En ook voor u een duidelijk teken dat het nodig is om er voor te zorgen dat N-VA vanaf juni wél mee kan wegen op het beleid. Ik garandeer u dat we dan binnen vijf jaar over een andere score praten.

En wat dan met die onverhoopte 5,5 van mijn dochters binnen enkele jaren? Zij moeten gelukkig geen vijf jaar wachten op een nieuwe evaluatie. Zij kunnen een maand later al orde op zaken stellen. Ze móeten dat zelfs doen. Of daar is mijn afkeurende blik weer. 

Sarah